ای آنکه نامت موجب شیدایی جبریل شد            شبنم ز داغت رفته رفته جان گرفت و نیل شد

اندازۀ عرش خدا، رفعت گرفت این خانه‌ها            روی زمین وقتی برایت روضه‌ای تشکیل شد

بی تو وجود واژۀ ایمان تماماً نقص داشت            بین لهـوف تو اصول دین ما تکـمیل شد

شرمنده باشد محتشم، چون واژه‌ای در خور نداشت            با بارگاه قـدس اگر بزم عـزا تمثـیل شد

شرمنده‌ام که اشکهایم مرهم زخم تو نیست            شرمنده زهرا شود آن روضه که تعطیل شد

درد ودوا یعنی غمت، دارالشفا یعنی دمت            اعجاز عیسی با کمی از تربتت تأویل شد

تو آیۀ نور علی نوری، به خاک افتاده‌ای            در زیر سم اسب ها از پیکرت تجلیل شد

از زمزم چشمان خود هاجر کنارت اشک ریخت            مرثیه خوانِ خشکی لبهای اسماعیل شد